Dag 3 - Onze held Pepe

Pepe, onze held. Jeroen en ik hadden aan Erik gevraagd of wij vanochtend voorop konden rijden. Erik had de navigatie al ingesteld, dus wij hebben die blindelings gevolgd. Totdat er een of andere gekke spanjaard al knipperend en toeterend achter ons aan kwam. Pepe dus.

We reden verkeerd. De navigatie stond ingesteld op thuis in Nederland. Na drie kwartier discussiëren mochten we van Pepe weer verder rijden. We bleken toch wel de goede kant op te gaan. Halverwege de discussie zag ik Pepe zijn auto naar voren rijden, zonder Pepe. Ik de auto uit gesprongen en de zijn auto gerend. Toch maar even op de handrem zetten.

Nu we het toch over de handrem hebben… Vanochtend hebben we weer eens een fotoshoot gedaan. Met alle auto’s en Pepe. De auto’s stonden op een helling met de neuzen naar voren, zodat ze goed op de foto kwamen. Toen zag ik ook ineens de Ford naar voren komen zetten. Centimeter voor centimeter. Hij stond in zijn versnelling, maar dat hield hij op de een of andere manier niet goed vol. Dus ik de neus tegenhouden en Jeroen zette hem even op zijn handrem.

Het landschap in zuid Spanje is echt zoooo mooi. Rij een paar kilometer verder het land in en je wordt zo verrast. En om de twee seconden liet ik Jeroen weer schrikken, want dan zag ik zo’n grote mooie cactus staan. Echt, ik neem er een mee naar huis!!! (Ze zijn helaas een beetje groot.)

Onderweg kwamen we drie keer een stoet tegen voor exceptioneel vervoer. Er lagen van die wieken van windmolens op. Echt super mooi gestroomlijnd en grooot! Maar het mooie was nog dat we Spaans gebrabbel hoorde. Dus wij dachten dat iemand de radio had aangezet. Totdat we iemand in een microfoon zagen praten. Zij zaten toevallig op hetzelfde kanaal van ons bakkie. Wij reden langs met ‘Olá’, ‘mucho grande’. Daar konden ze gelukkig wel om lachen, de politiebegeleiding. Die gekke Hollanders weer.