Dag 20 – Dakar

Vandaag zijn we vroeg opgestaan om naar Dakar te gaan. In de stad zijn we wel twintig keer getopt om de weg te vragen. Uiteindelijk toch maar een taxi gevraagd om voor te rijden. Wij zouden op zoek gaan naar een bank. Niemand had namelijk CFA’s en met euro blijven betalen is erg nadelig. Amadou ging de douane regelen.

De bank was niet te vinden. We werden van hot naar her gestuurd en we kwamen niets tegen. Yet kan ook niet zo ver lopen, dus we hebben een taxi aangehouden en degene die het geld het hardst nodig had zijn met de taxi mee gereden. De rest mocht zich gaan vervelen bij de auto.

De douane kwam bij de auto kijken. Een erg aardige Malisees. Hij legde uit wat de verschillende opties waren (in volgorde van prijs, duur boven en goedkoop onder):
- In Banjul bij Jan achterlaten en in de zomer alsnog naar Mali brengen.
- De auto bij de grens overgeven aan vrienden van Amadou die ze naar Djenne brengen.
- Naar Kayes rijden en afgeven en met het openbaar vervoer terug naar Banjul.
- Naar Bamoko brengen bij het vliegveld.

De volgende ochtend hebben we nog eens met Amadou gepraat. De kosten zijn de importkosten. En die zijn voor de laatste drie opties hetzelfde. Maar een Malisees redeneert als volgt: Wanneer je de betaling kan uitstellen is dit de beste keuze.

De douanier zou wel voor ons regelen dat we minder invoerkosten moeten betalen omdat we als humanitair konvooi binnen komen. Maar nu moeten we alsnog een kleine tweeduizend euro betalen, die niet in onze begroting staat. Dus we gaan in Mali de escort proberen te verkopen voor twee duizend euro om de kosten te dekken.

Vanaf de Malinese ambassade reed de douanier mee naar Eiland Goree om ons de weg te wijzen. Eiland Goree is een eiland net buiten Dakar waar vroeger de Spanjaarden, Engelse, Nederlanders, Franse, Zwitsers en Franse slaven verhandelde van heel Afrika naar Europa. De oorspronkelijke naam van het eiland is ook ‘goede rede’.

Op het eiland was nog maar één slavenhuis in tact. Deze was gerestaureerd dat het moeilijk was om de sfeer te proeven. En er was één museum. De rest van het eiland was gewoon bewoond en werd gebruikt. Na een uur zijn we opgesplitst en toen we in de rij gingen staan voor de boot terug, konden we niet meer naar de groep toe lopen. Wij stonden tussen een groep studenten van de universiteit van Dakar. Dit was erg leuk en we hebben dan ook een keer een conversatie in het Engels kunnen voeren. Deze studenten zeiden net als de douanier dat het onzin was dat Mali onveilig is. Door de aanslag is iedereen extra alert en is er extra beveiliging.