Dag 25 – We gaan ervoor!
Door: Amber van Es
Blijf op de hoogte en volg Amber
19 Maart 2015 | Mali, Kolokani
Gisteravond zijn we voor de laatste keer met zijn allen in discussie gegaan of we nu verder gaan rijden of terug gaan met het openbaar vervoer. Dana is gevraagd door Jan om de leerlingen te gaan begeleiden tot begin mei. Dus zij gaan sowieso terug naar Banjul. Jeanne en Zef gaan sowieso naar Djenné om te kijken of we niet opgelicht worden met de spullen en de auto’s.
Onderweg in Senegal kwamen we langs de weg zo af en toe een dorpje ter grootte van Spui tegen. Gemiddeld twee keer dag kwamen we een stad tegen ter grootte van Veldhoven (of kleiner). Iedereen zwaait heel vriendelijk en de kinderen vragen wat minder vriendelijk of ze een cadeau mogen: ‘Donner moi une cadeau!’. Maar er is absoluut niets om bang voor te zijn. Gisteren zijn we door Mali gereden en de dorpjes en stadjes zijn er alleen maar kleiner op geworden. De kinderen zingen nu bedelliedjes en willen ook wat doen voor een cadeau. Dus ook nu voel ik me absoluut niet bedreigt.
We sliepen in een hotel waar de auto’s achter een hek geparkeerd konden worden, zodat we niet gezien worden door voorbijgangers. En ook alle faciliteiten zoals een bar zat op een binnenplaats. Daarentegen kent Amadou alles en iedereen, dus die kan de beste plekjes uitzoeken. Al met al denk ik dat het veilig is om door Mali heen te reizen, de auto’s af te geven en snel door te reizen naar Burkina Faso. Dat scheelt ons een kleine duizend euro.
Ik vond dit wel een erg moeilijke beslissing. Ik heb mijn ouders beloofd niet door Mali te reizen als er iets zou gebeuren. En ik weet dat ze ontzettend bezorgt zijn en mij graag weer heel thuis willen hebben. Maar iedereen die ik hier spreek (inwoner of buitenlander) geeft aan dat alles extra beveiligd is door de aanslag. Je merkt ook dat de bevolking boos is dat die rebellen in hun land zitten. Amadou geeft aan dat Malinezen elkaar kennen (dat blijkt wel aan de 1001 neven Amadou door heel het land heeft zitten). En dat ze vreemden aanspreken en eventueel hun dorp uit zetten.
Dus vandaag nemen we afscheid van Dana. Amadou heeft een privetaxi laten komen, die Dana afzet bij de bus aan de grens bij Senegal. Omdat we in Afrika zitten komen de bussen langs wanneer ze zin hebben. Dus de taxichauffeur blijft wachten tot de bus er is en regelt alles voor Dana.
Onze gatenkaas is vandaag gering, dus we kunnen veel kilometers maken. Onze stops duren wel wat langer dan voorheen. Amadou bid vijf keer per dag en met alle neven en nichten moet natuurlijk thee gedronken worden. Op een van onze stops waren we maar naast de auto gaan zitten wachten totdat Amadou klaar was. Dus natuurlijk stond er een hele kring aan bedelende kindjes die allemaal een cadeau willen.
Op een gegeven moment ging een van de kindjes huilen. Dus Jeanne gezegd dat het kindje moest komen en hem geprobeerd te troosten met een aai over de bol en een luisteren oor. Maar hij werd weggestuurd door de eigenaar van ons bankje. Wij aan deze man vragen waarom dat kindje moest huilen. De man vertelde: ‘Dit jongetje was met zijn papa naar dit stadje gekomen. Zijn vader is zonder de jongen weggereden. Hij huilt omdat hij zijn vader mist.’
Dat kan je je toch niet voorstellen! Maar waarschijnlijk is dat met de helft van al deze bedelende kinderen gebeurd. Achtergelaten door familie omdat ze er niet voor kunnen zorgen. Het kindje hadden we zo graag een van onze knuffels gegeven. Maar dat kan je helaas niet doen. Als je hier een kindje iets geeft, heb je binnen vijf seconden tientallen kinderen om de auto staan. Ze vechten elkaar de pan uit voor een simpele pen. Ik kan me voorstellen dat er niets van het jongetje heel blijft als je alleen hem één knuffelbeer geeft.
Er zitten ook leuke dingen aan cultuurverschil. We hebben vandaag erge lol gehad om het vervoer van schapen. Zo hebben we een grote vrachtwagen gezien (zonder container erop) die één schaap mee nam. Dit schaap mocht dan ook over de gehele vrachtwagen rond loslopen. Er was helaas geen hekje, dus het schaap moest wel goed opletten om niet van de vrachtwagen af te kukelen. Een ander schaap had het iets veiliger. Die zat namelijk tussen twee mannen in op de motor. Ook echt hilarisch om te zien.
Onderweg in Senegal kwamen we langs de weg zo af en toe een dorpje ter grootte van Spui tegen. Gemiddeld twee keer dag kwamen we een stad tegen ter grootte van Veldhoven (of kleiner). Iedereen zwaait heel vriendelijk en de kinderen vragen wat minder vriendelijk of ze een cadeau mogen: ‘Donner moi une cadeau!’. Maar er is absoluut niets om bang voor te zijn. Gisteren zijn we door Mali gereden en de dorpjes en stadjes zijn er alleen maar kleiner op geworden. De kinderen zingen nu bedelliedjes en willen ook wat doen voor een cadeau. Dus ook nu voel ik me absoluut niet bedreigt.
We sliepen in een hotel waar de auto’s achter een hek geparkeerd konden worden, zodat we niet gezien worden door voorbijgangers. En ook alle faciliteiten zoals een bar zat op een binnenplaats. Daarentegen kent Amadou alles en iedereen, dus die kan de beste plekjes uitzoeken. Al met al denk ik dat het veilig is om door Mali heen te reizen, de auto’s af te geven en snel door te reizen naar Burkina Faso. Dat scheelt ons een kleine duizend euro.
Ik vond dit wel een erg moeilijke beslissing. Ik heb mijn ouders beloofd niet door Mali te reizen als er iets zou gebeuren. En ik weet dat ze ontzettend bezorgt zijn en mij graag weer heel thuis willen hebben. Maar iedereen die ik hier spreek (inwoner of buitenlander) geeft aan dat alles extra beveiligd is door de aanslag. Je merkt ook dat de bevolking boos is dat die rebellen in hun land zitten. Amadou geeft aan dat Malinezen elkaar kennen (dat blijkt wel aan de 1001 neven Amadou door heel het land heeft zitten). En dat ze vreemden aanspreken en eventueel hun dorp uit zetten.
Dus vandaag nemen we afscheid van Dana. Amadou heeft een privetaxi laten komen, die Dana afzet bij de bus aan de grens bij Senegal. Omdat we in Afrika zitten komen de bussen langs wanneer ze zin hebben. Dus de taxichauffeur blijft wachten tot de bus er is en regelt alles voor Dana.
Onze gatenkaas is vandaag gering, dus we kunnen veel kilometers maken. Onze stops duren wel wat langer dan voorheen. Amadou bid vijf keer per dag en met alle neven en nichten moet natuurlijk thee gedronken worden. Op een van onze stops waren we maar naast de auto gaan zitten wachten totdat Amadou klaar was. Dus natuurlijk stond er een hele kring aan bedelende kindjes die allemaal een cadeau willen.
Op een gegeven moment ging een van de kindjes huilen. Dus Jeanne gezegd dat het kindje moest komen en hem geprobeerd te troosten met een aai over de bol en een luisteren oor. Maar hij werd weggestuurd door de eigenaar van ons bankje. Wij aan deze man vragen waarom dat kindje moest huilen. De man vertelde: ‘Dit jongetje was met zijn papa naar dit stadje gekomen. Zijn vader is zonder de jongen weggereden. Hij huilt omdat hij zijn vader mist.’
Dat kan je je toch niet voorstellen! Maar waarschijnlijk is dat met de helft van al deze bedelende kinderen gebeurd. Achtergelaten door familie omdat ze er niet voor kunnen zorgen. Het kindje hadden we zo graag een van onze knuffels gegeven. Maar dat kan je helaas niet doen. Als je hier een kindje iets geeft, heb je binnen vijf seconden tientallen kinderen om de auto staan. Ze vechten elkaar de pan uit voor een simpele pen. Ik kan me voorstellen dat er niets van het jongetje heel blijft als je alleen hem één knuffelbeer geeft.
Er zitten ook leuke dingen aan cultuurverschil. We hebben vandaag erge lol gehad om het vervoer van schapen. Zo hebben we een grote vrachtwagen gezien (zonder container erop) die één schaap mee nam. Dit schaap mocht dan ook over de gehele vrachtwagen rond loslopen. Er was helaas geen hekje, dus het schaap moest wel goed opletten om niet van de vrachtwagen af te kukelen. Een ander schaap had het iets veiliger. Die zat namelijk tussen twee mannen in op de motor. Ook echt hilarisch om te zien.
-
21 Maart 2015 - 15:02
Chris Ter Brugge:
Lieve Jeroen en Amber,
Tot nu toe heb ik al jullie verhalen met heel veel plezier gelezen en sta iedere keer weer versteld hoe alles gaat en verloopt, jullie zijn met z'n allen echte globetrotters en doorzetters elke dag maak je weer iets spannends mee, ( ik kan mij hier wel iets bij voorstellen als ik en de jongens op de motor weg zijn dan is elke dag waar wij aankomen ook een verrassing).
Hopelijk blijft alles rustig verlopen en kunnen jullie de dingen gaan doen wat jullie in de planning hebben.
Nog heel veel veilige en verassende dagen gewenst.
Groeten, Chris, (schoon) vaders -
24 Maart 2015 - 10:58
Armand:
Hoi Amber,
met veel plezier lees ik je benijdenswaardige avonturen. Iedere keer weer een verassing als ik reisverslagen van jou in mijn mailbox heb. Wat een geweldige levenservaringen!
Fijn dat het allemaal zo goed verloopt. Jullie lijken er soepeltjes doorheen te gaan.
Wat dat betreft lijkt het wel een beetje op turnen; zo soepel mogelijk, moeilijke dingen uitvoeren en laveren...En het veilig houden. Dat laatste gaat jullie gelukkig ook goed af...
Want, ook ik zie jou graag weer heelhuids de zaal in lopen.
Amber, ik wens jou nog heel veel veilig plezier toe in de tijd die jou nog rest in Afrika
en heel veel groetjes van de Sucanen...
Armand
-
28 Maart 2015 - 10:45
Gerrit-Anne:
Amber en Jeroen,
Ben weer bijgelezen (en lig toch al weer een week achter). De verhalen zijn leuk - het wel en wee van het reizen. Het is zoals gewoonlijk makkelijker te schrijven over de dingen die mis gaan. Toch lees ik de positieve grondtoon. Reizen is gewoon leuk!
Zoals jullie weten zijn we de afgelopen periode met andere dingen bezig geweest. Vandaar de weinige reakties. Ook geen tijd gehad om opa en oma te updaten, maar ik ga er vanuit dat Kees dat wel doet.
Groet, ook van Inge,
Gerrit-Anne
-
01 April 2015 - 10:59
Anita:
Hallo Amber en natuurlijk ook Jeroen,
Wat een reis en wat een belevenissen. Ik vind het ook spannend hoor wat jullie allemaal meemaken. Sommige dingen zijn zo herkenbaar van onze jongens toen zij door Afrika trokken.
Maar inderdaad luister goed naar de lokale bevolking of het veilig genoeg is of niet.
In ieder geval geniet met volle teugen want dit is iets om nooit meer te vergeten.
Hartelijke groetjes van Anita je oud collegaatje!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
