Dag 19 – het roze meer

Nadat we in de Zebrabar geproefd hadden van een halve rustdag, waren we er nu wel echt aan toe om ook eens een rustdag te nemen. Eindelijk het gevoel hebben dat je vakantie hebt. De eerste dag met onze eigen groep en de eerste dag met Henry en Zef.

We konden lekker uitslapen en iedereen heeft op zijn eigen tijd van een goed ontbijt kunnen genieten. Daarna lekker wakker worden in het zwembad met 30 a 35 graden.

Op een gegeven moment komt er een trotse zwarte man bij ons aan de tafel staan. Daarna komt Jeanne en stelt deze meneer voor als Amadou. Jeroen en ik hadden natuurlijk al verhalen gehoord over Amadou. Een goede vriend van Jeanne uit Mali. Hij gaat ons begeleiden naar de grens van Mali en in Mali. Sja, wat zeg je tegen een Malinees? Wij in Nederland beginnen over een baan en de familie. Maja, ze hebben hier veel grotere families en veel minder geld. Na een paar oppervlakkige vragen bleef het dus redelijk stil aan tafel.

In de middag zijn we het dorpje Lac Rose maar gaan bekijken. Ik wist dat het vernoemd was naar het meer. Wat de verrassing was, is dat het meer roze is (zoals de naam al zegt, vertaald is het namelijk ‘het roze meer’). Wat een nog grotere verassing was, is dat we in het meer mochten zwemmen. Het meer was afgesloten van de zee, maar het had het zout wel bewaard. Dus we bleven op het water drijven zonder dat we er iets voor hoefde te doen. Het enige nadeel was dat je er maximaal maar 15 minuten in mocht zwemmen. Anders zou het slecht zijn voor je huid.

Na het zwemmen mochten wij douchen. Dit betekende wat we bij een waterbron moesten gaan staan en dan kwam er een Senegalese man met een emmer ons afspoelen. Mijn haar zat dus nog helemaal onder het zout. En tijdens het eten hoefde we alleen langs ons oor te wrijven en hadden we genoeg zout voor het gerecht. De douche kostte niks, maar we moesten wel verplicht bij meneer zijn winkeltje komen kijken. En eigenlijk was je ook wel verplicht om een souvenir te kopen. Elk winkeltje die je tegen kwam zei ook: ‘I give you the best price’.

Amadou had een goed resuarant gevonden die goedkoop was. Ze hadden wel twee gerechten waar je uit kon kiezen: rijst met een of andere pindasaus of rijst met vis. Die jongens kregen allemaal een bord met rijst. En de rest een bord met rijst en vis. In het midden stonden drie grote schalen met een bruinige saus, waar van alles in dreef. De vissen waren volledig met kop, staart en schubben in de frituur gegooid. Sja… Kan je dat eten? De kop en staart gingen eraf, maar het velletje niet. Dus ik vis met huid en haar opgegeten en alle graadjes uitgespuugd. Het was stiekem best wel lekker met zo’n knapperig randje.

Daarna toch even de overige winkeltjes bekijken. Je bent verplicht om overal binnen te kijken, anders zijn ze echt beledigd. Ook geven ze je de beste prijs voor producten die je niet wilt. En maar blijven aandringen. Jeroen raakte aan de praat met een wat rustigere Senegalees die een zwart-wit gestreepte must droeg tot zijn knieen. Hij kreeg de toepasselijke bijnaam Zebra. Zebra had een patchwork shirt aan. Met strepen grijs en strepen viscostof in allerlei kleuren en patronen. Sja, Jeroen was er gelijk verliefd op, de hippie. Dus hij een beetje geinen naar Zebra en vragen of hij zijn shirt niet verkocht. Nee. Maar hij kon ons wel naar zijn vriend brengen die het shirt had gemaakt. Deal!